Azul, azul verdoso, turquesa, gris, transparente, as veces só ti
Calmo, algunha ondulación, pequena, cando un barco surca as túas augas
Rocoso, montañas caendo sen tregua sobre o teu lombo. Ti acollendoas e facendo da súa dureza sosego, do escarpado monte fas pedras brancas, marmoreas, brilantes, limpas, marabillosas, de tacto suave, acariciable.
Paseniño, paseniño pasa o tempo contemplando o adriatico, o mar tranquilo frente do meu mar bravío.
E síntome vacía, sen nada que facer, pasmando relaxada, ben, pero cun sentemento estrano no meu corpo habituado a constante actividade, facer, facer, facer...
Teño un novo espacio dentro de min tratarei de enchelo pouco a pouco e con bo tino
¿Serei quen?
No hay comentarios:
Publicar un comentario