Tráfico

O sangue fluia cada vez máis rápido, empezaba a notar como se facía efervescente e pretendía rebosar do seu continente, meu corpo. Pero eu non podía moverme, paralizada no meu asento trataba de respirar profundamente e calmar así os meus efluvios corporais que loitaban por moverse, por sacarme dese estado de quietude obligatoria. Comezou de novo a estridente sinfonía de claxons que conseguiu acelerar o meu corazón.

Embrague, primeira, acelerador, freno, embrague, punto morto

Movin o coche cincuenta centimetros e volteino a parar moi cerca da parte traseira do de diante. O meu fuciño casi tocaba o seu cu, podía ver os ollos do home que conducía polo seu espello retrovisor, estaban abstraidos nalgún pensamento moi profundo, ou ben a punto de se quedar dormidos. Os meus ollos non paraban de moverse, afortunados eles, que non se veian encaixonados nese pequeno cubículo que é o asento dun coche. Suspirei profundamente, e falei en alto “ Por qué, por qué escollín esta ronda” golpeei o volante ata facerme algo de dano, pero xa non había volta atrás. Dabanme ganas de adiantar a todos polo carril de sentido contrario, “quero ser kamikazeeeee!!!” cantaba para min a miña mente “Quero chocar contra o de dianteeee!!!, darlle ben forteeee!!!, golpealos a todoooos!!!, ata que consiga movermeee!!!”

Embrague, primeira, acelerador, freno, embrague, punto morto

Cincuenta centímetros máis cerca do meu destino.

Credo

Creo en Marx, padre e ideologo
creador del socialismo y el comunismo
creo en la justicia, como única hija, en toda moral
que es concebida por obra y gracia de grandes maestros
Volvamos a la tierra virgen
sin padecer bajo el poder de jefes Pilatos
crucificados, muertos, sepultados
desacreditados por el capitalismo
al tercer día ¡REVOLUCION!
De entre los muertos, subid a los cielos
para acabar con la derecha más reaccionaria
Desde allí se ha de dejar de juzgar a vivos y muertos
Creo en la energía positiva
las abnegadas Madres Anónimas
la unión del proletariado
el perdón de los hermanos
el bienestar de la carne
y la vida bella
Amen

Difuntos

-Outra vez roubaronme o centro de flores
-Bueno muller, qué mais da
-Igual non me da, teño a lápida desnuda, sen nada...
-A saber cuando te traen otro ramo, con lo poco que vienen por aquí
-Abuela no empiece, vienen cuando pueden...bastante tienen ya con lo que tienen

Houbo un silencio, quizais cada cal pensou nos seus, no peso que a súa morte deixou nos que máis querían, nas bágoas externas e internas que lles choraran, e lles seguiran chorando ata que a morte tamén os arranque do mundo coñecido...e así coma sempre foi, e coma sempre será. Os vivos preocupanse dos mortos e os mortos dos vivos

-Mañá é día de difuntos, vai vir moita xente
-Non, mañá é día de todolos santos, o día de difuntos é o día dous
-Da igual mañá é cando vai vir a xente porque é o festivo
-Se pone todo tan bonito ese día...
-Psss a miña siesta eche sagrada, tanto de vivo coma da morto, así que por min que non molesten
-Manda carallo!! non te chega o descanso eterno, que ainda tes que botar unha siesta...para descansar de qué?
-De todo o que traballei en vida, mira tí
-Se se deixaran de tantas flores e me trouxeran un ramillete de Winston, ben que llo agradecería
-Un libro, para ler nas horas mortas
-A min que me traian unha pota de caldo e unha cunca de viño
-Una fiestecilla, rachí como en los 80... “me asomo a la ventana veo la chica de ayer”...
-Y una copita de anís y una televisión para ver a María Teresa
-Bueno así coa mesma vemos o partido
-Eu casi prefiro a radio
-Veña non nos poñamos exquisitos

Outro incomodo silencio no que quizais cada cal pensou no que máis botaba de menos da vida terrenal, naqueles praceres que os seus sentidos levaban ó seu cerebro e lles recorrían o corpo enteiro cando gozaban del

-A alma está sobrevalorada
-Dende logo
-Claramente
-Bueno cuando llegue el día del juicio final, ya veremos qué almas se salvan
-Pero mira qué sodes empecinados os católicos, arre demo, que ainda despois de mortos creades que vai vir Xesús a salvarnos, ti ves algún que se chame Xesús por aquí? Ou a un Pedro que leve chaves?
-A mi la fe no me abandonará nunca
-Pois tes o corpo bonito ti, para a resurrección da carne, se só tes osos
-Ahí levas razón, tanta dieta en vida para agora suspirar por ter un pouco de carne
-Qué materialistas sois, la fe va más allá de todas esas anécdotas que contais
-Si, si, e tanto qué vai máis alá, vai tan alá, que naces, pasache a vida por diante, morres, e cando pensas que vai vir un anxeliño a explicarte de que vai todo esto, atopaste coa NADA...tanto ten SER coma NON-SER, este mundo non hai quen o entenda, nen vivos nen mortos

DIVIDIDA

Croacia

Azul, azul verdoso, turquesa, gris, transparente, as veces só ti

Calmo, algunha ondulación, pequena, cando un barco surca as túas augas

Rocoso, montañas caendo sen tregua sobre o teu lombo. Ti acollendoas e facendo da súa dureza sosego, do escarpado monte fas pedras brancas, marmoreas, brilantes, limpas, marabillosas, de tacto suave, acariciable.

Paseniño, paseniño pasa o tempo contemplando o adriatico, o mar tranquilo frente do meu mar bravío.

E síntome vacía, sen nada que facer, pasmando relaxada, ben, pero cun sentemento estrano no meu corpo habituado a constante actividade, facer, facer, facer...

Teño un novo espacio dentro de min tratarei de enchelo pouco a pouco e con bo tino

¿Serei quen?

NOS

Raul deixa o Real Madrid, e a verdade é que importarianme ben pouco, tanto Raul coma o Real Madrid, se non fora porque ese home é da miña idade. O millor tamén teríame pasado desapercibido se non fora porque presenteime para unha audición a un papel de filla, e elexiron a xente da miña idade para o papel de nai.

Todo isto faime divagar…

Xente do meu redor, da miña quinta, insisten na nosa xuventude. Pero non podo deixar de pensar que pertencemos a unha xeración lenta…A maioría dos “un pouco máis maiores” non puideron estudiar, eran moitos, os do boom demográfico, os primeiros educados en democracia, os primeiros en moitas, en tantas cousas; a maioría dos “un pouco máis pequenos” non quixeron estudiar, son os da ESO, que dicir deles sen caer na demagoxia.

E ahí no medio quedamos nós, fillos de xente feita a sí mesma, eramos JASP (jovenes aunque sobradamente preparados) estudiamos carreira universitaria, viaxamos ao extranxeiro a estudar idiomas, fixemos Masters e postgrados, e nese prepararnos para o futuro chegamos aos 30, cando xa temos que facer papeis secundarios de nai ou pai, ou retirarnos a equipos de segunda clase porque a xeración que ven detrás non vai pasar tanto tempo ensaiando, teñen pensado tirarse á vida de cabeza, sen mollarse primeiro o pescozo nen entrar pouco a pouco para evitar un corte de dixestión.

Non serei eu quen critique ningún estilo de vida, cada un que disfrute como poida, non hai un patrón común… Rapaces isto non é un ensaio xeral, isto é a representación final, é só hai unha oportunidade, así que cadaquén busque a súa felicidade

Pasaporte

Teño que renovar o pasaporte.

Chamo ó 010, a teleoperadora dame a información ó instante, “pode pedir cita no 902… ou ir pola tarde de 16.30 a 19.30 a comisaría dos cantóns sen cita previa”…é tan sabia,tan rápida, concisa e certera…ok, parece doado.

As 18.30 da tarde personome na comisaría dos Cantóns, a simple vista calculo unhas 15 ou 20 persoas, dirixome a un policía de mediana edad:

- Viña a renovar o pasaporte
- Non damos número
- Cómo?
- Tes catro persoas diante, pero non damos número

Entendo que teño que pedir vez de viva voz, unha señora de pelo cano dime que ela é a última, sentome detrás e preparome para esperar tranquilamente ata que chamen a señora de referencia.

De novo parece doado, pero a señora dase a volta e empeza a explicarme…resulta que unha estrana máquina-de-dar-números, que controla o policía, non está dando número para os que vimos a renovar o pasaporte, si para os dos DNI, pero non para nós. Entón temos que esperar por si a máquina empeza a dar números.

¿? Ummm o sistema non é coma eu pensaba. Levantome e dirixome ó policía

- Entón hoxe a máquina non da número
- Non polo de agora non (…)
- Pero volve a dar números esta tarde
- Ahhh (e encolle os hombros en sinal “pode que si, ou pode que non”)

Refírense a esto con que os galegos non se sabe si subimos ou baixamos??? Ou é un mal do funcionariado en xeral. Xa son as 19.00 esto pecha as 19.30, as catro señoras que esperan sen número para renovar os seus pasaportes seguen alí sentadiñas…as probabilidades de que a máquina de número, e que poda resolver os trámites en media hora son poucas…decido marchar

- Bueno, pois xa volvo mañá as 16.30, a máquina xa dará número, non?
- A ver…
- Pero non abrides as 16.30
- Si, pero o luns había cola dende as 14.30 e agotaronse os números, hoxe houbo menos cola

Unha rapaza do lado colabora na conversación

- Claro eso é porque o luns choveu, hoxe como vai sol…

Ahhhhhh!!! Marcho e pido cita no 902…

O día 16 as 09.30…xa vos contarei como vai ese outro sistema

ALFA-OMEGA

Todo comeza e remata.
Gústame cando comeza, cando todo é novo e excitante e o mundo amosa a súa millor cara para ser descuberto. Neses momentos os meus sentidos tratan de aprehender a esencia do cosmos e cheiro, vexo, toco, escoito e saboreo con toda a intensidade da que son capaz. Unha luz de ledicia tintinea no meu interior e sae ó exterior na mirada, no sorriso, nos movementos e mesmo coa respiración, enchida de enerxía síntome forte, cos pes na terra pero capaz de botar a voar, todo é posible.
Gústame menos cando as cousas rematan, cando quedas con esa sensación de vacío e o movemento máis nimio parece imposible de acadar. O corpo pesa como se fora pedra e o teu redor xira un mundo hostil. Respirar doe e sinto minguar e encollerseme a ialma que queda soiña e a escuras, pechada.
Pero todo seguirá comezando e rematando.

ACUARIO

Cómo podía vivir entre tiburóns e non darse conta do perigo que corría?

O cabaliño de mar non daba crédito o que estaba acontecer, o tiburón acababa de comerse o pez globo. Non é que o pez globo caéralle en gracia, precisamente era un ser bastante despreciable, enchido de si mesmo, pero a sorpresa do ocorrido abriulle os ollos a un mundo novo dentro do mundo de sempre.

Vivía nun acuario, nunha piscina grande onde todos estaban ben alimentados, coas necesidades primarias ben satisfeitas. Un auga san, quentiña e limpa onde durmir, comida abundante, sempre as mesmas horas, actividades lúdicas tres días a semana, e incluso as veces, viaxes a outras piscinas. Nunca, endexamais na súa vida, pasaraselle pola mente que un dos seus compañeiros puidera ser tan avaricioso, tan codicioso, tan ávido de protagonismo, tan egoísta, tan…de comerse por divertimento a outro. E para máis, o tiburón, o peixe máis grande do acuario, o que máis agarimos recibía dos traballadores e do público. A súa dieta ía aparte da dos demais, tamén facía exercicios extras nunha piscina habilitada para el, pois comía tanto que necesitaba nadar moito para gastar enerxías e non volverse obeso.

Pero todo deu igual, a estrela do acuario, zampouse a un compañeiro porque sí, porque lle deu a gana, porque podía facelo, e como podía, quixo demostralo. A súa fachenda nos días seguintes dicía “ten tino, o próximo podes ser ti”

O cabaliño xa non podía confiar en ninguén, a competitividade dentro da piscina para caer ben ó tiburón e os peixes máis grandes notabase nas agallas, nadaban nun mar de egoísmo e falsidade absoluta. Cada peixe quería poñer a salvo as súas aletas, todos falaban de traballar en equipo, pero non existía conciencia grupal, o ambiente estaba enrarecido.

Así e todo, as augas voltaron o seu cauce, é certo que a falsedade, a competitividade, o egoísmo, a codicia, o medo o tiburón, seguía existindo, pero o pequeno cabaliño non podía ser consciente todo o rato da realidade, porque o mal da súa piscina era insalvable, el non podía facer nada, só seguir nadando.

E así o fixo, chegou un momento que esqueceuse do sucedido, voltou confiar nos seu compañeiros, voltou a vivir tranquilo…se o seguinte en converterse en alimento ía ser el, decidiu que sería feliz ata ese momento.

Para Felix

Discrepamos acerca da última película de Rob Marshall

Partimos da base de que o filme non mostra nada novo. Lembra moito a “All that Jazz”, o artista sumido nunha crise de creación, e tenta ser un homenaxe a Fellini, cun erro de reparto brutal, presentando a Nicole Kidman como un trasunto de Anita Ekberg…quen pode tragar iso!!!!

Eu saín contenta do cine, non así os meus compañeiros de butaca. Moito ten que ver que son unha namorada dos musicais, de sempre levo unha banda sonora insertada no cerebro, que fai que poda comezar a bailar ou cantar en calquera situación.

Pero mellor non falar de min. Guido, maxistralmente interpretado por Daniel Day-Lewis, vese empuxado fóra da vida real pola súa imaxe pública. A figura por el mesmo creada de cara a prensa e ó publico faise co seu Ser, de tal maneira que confúndese persoa e personaxe. Ay…cantos coma el haberá por ahí…sobre todo nestes tempos que corren. Non estou só a falar dos persoeiros que saen nos medios, falo tamén daqueles profesionais anónimos pero altamente competitivos, que pasan tanto tempo mentindo e actuando de cara aos clientes, con ese sorriso perpetuo, ese apretón de mans, esa postura corporal correcta e confiada…que a súa persoa acaba sendo devorada pola súa imaxe…e despois como pode saber un quen é…

O protagonista ironicamente comeza a vivir nunha das súas películas, pero non é capaz de comezar a película que se comprometeu a rodar. Así a súa mente vaga entre ficción e realidade como navegamos todos cos nosos pequenos cerebros dentro desta subxectividade da que moitos renegan e que sen embargo é consustancial a humanidade.

O cine é divertimento. O importante é que saes feliz, co ritmo no corpo e con ganas de vivir, unha inxección de alegría e de Dolce Vita moi necesaria neste momento.

Caricias

Tocar, acariciar, manosear, palpar, manipular…non hai mellor cousa para o estrés que un bo masaxe. Incluso unhas simples caricias poden arranxar o teu día.
¿Por qué non tocarnos máis?
Todo é un tema cultural, hai sociedades que permiten mais a proximidade e outras menos, pero en xeral vexo unha clara tendencia ó distanciamento corporal.
Hai xente que fuxe do contacto físico, unha maneira de illamento brutal. Se non tocas nin te tocan, renuncias a sentir, renuncias a milleiros de terminacións nerviosas que activan directamente o teu cerebro. De ningunha maneira estou agora a falar de sexo, que tamén ten os seus beneficios por suposto, tratamos aquí doutro tipo de caricias, non apaixonadas, mais ben calmadas, un longo abrazo, un masaxe capilar, uns frotamentos nas costas, “cosquillitas” na barriga, quecer as mans doutro, tocarlle onde lle doe…
O tacto axuda a concienciarse da realidade das cousas, a non vivir eternamente neste corpo-caparazón no que a mente tenta xogar individualmente. Sei de xente que lle saíu pel de lagarto e a súa temperatura baixou a niveles case mortais por mor da súa teima a non ser acariciados.
Existe un xogo dramático interesante neste aspecto, un grupo de xente nun espazo reducido e cos ollos pechados, cada un ten que apalpar ós outros segundo os vai encontrando, tocalos, acaricialos, recoñecelos a través do tacto. As veces xúntanse tres ou catro persoas investigándose a vez, é unha sensación diferente e moi agradable.