"La Ola"

Onte fun ver a película alemana traducida ó castelán como “La Ola” Un mestre dun instituto, que ten que dar unhas xornadas sobre a autocracia durante unha semana, decide poñer na práctica as principais consignas de toda dictadura. O experimento trata de dar resposta a seguinte pregunta ¿sería posible a instauración dun réxime autocrático nos nosos tempos?
Tal pregunta pode plantexar algunha dúbida en Alemania, que o fin e o cabo están arrepentidos e sinten verdadeira vergoña do acontecido durante o Tercer Reich, non me plantexa tanta dúbida en España, onde aínda agora podemos escoitar aquelo de “Con Franco viviamos mejor” dito con orgullo e coa cabeza ben alta (que hay que joderse)
Idolátrase a xente con poder, sen importar a súa ideoloxía nin os seus feitos, o caudillo de turno terá un séquito tras el, alagados con só sentarse a súa mesa, e non estou falando do pobo, estou falando sobre todo daqueles considerados élite, banqueiros, intelectuais, millonarios e grandes empresarios, que son os máis zalameros cos poderosos, eles, qué precisamente teñen a opción da crítica.
Así que a miña reflexión non é tanto colectiva, estou segura de que España non aprendeu dos seus erros, se non máis ben individual, ¿de qué sería eu capaz?
Podería eu apoiarme na masa para realizar actos que nunca faría doutro xeito? Deixaríame arrastrar pola seguridade que facilita o grupo? Eu nunca me sentín parte dun todo, o meu individualismo paréceme máis un defecto que unha virtude, pero o poder da suxestión colectiva é inmensa e da medo. Quén pode sentirse libre de caer en tal mal?

Unha nación, unha selección

Nun mundo de pensamento dirixido e costumes uniformes da gusto sentirte parte dunha pequena comunidade diferenciada, nin mellor nin peor, simplemente única e distinta. Dende logo non serei eu das que digan que nunca bebe Coca Cola (sobre todo se vai acompañada de ron) ou que non pisa un McDonalds, a comida basura tamén ten o seu aquel, non todo van ser grelos, pero síntome unha grande privilexiada ó poder ir tomar unha ración de pulpo cando me peta, e de poder acabar unha cea cun licor café que quenta ó ánimo. Non vou entrar en tópicos porque para iso xa temos o anuncio de Gadis, e ben contentiños que quedamos todos cando o escoitamos por primeira vez, “sintámonos orgullosos de ser galegos” e enchémonos de fachenda e creceunos o sentimento patrio para algúns, o sentimento rexionalista para outros. Que máis da, na orden práctica chamarnos nación ou rexión, ó caso é que ningún outro pobo de España é coma nos, ninguén fala coma nos, ninguén come coma nos (saíu un estudo sobre a Dieta Atlántica) e por suposto ninguén ten este carácter tan noso.
Somos unha das nacións españolas máis conservadoras, aquí un partido nacionalista de dereitas forrábase a votos, moito se especulou sobre Cuíña, Meilán e non sei quen máis, pero grazas a devires do destino, ninguén se decidiu a formar tal partido (e non quero dar ideas, deus nos libre dun demo así)
Este sábado xoga a Selección Galega, Riazor será unha festa, cantaremos o himno, ondearan as bandeiras, entonaremos consignas nacionalistas e virán xogadores galegos que viven noutros países para xogar xuntos por Nadal. Levarei os meus curmáns para que cheiren ese espírito, tan difícil de encontrar nas escolas coruñesas, xa estivemos ensaiando o himno e faleilles de Pondal, coas súas barbas brancas ondeando o vento, mentres montaba a cabalo polos montes de Ponteceso. Non sei con que se quedarían as súas pequenas mentes sempre indescifrables, eu conteino o mellor que souben.

"Y LA VIDA PASÓ..."

“Y la vida pasó, como pasan las cosas que no tienen mucho sentido…”
As veces vexo a vida dende fora de min, coma se dun demiurgo se tratara, e eu mesma teño os fíos do meu propio títere, que se move ante os demais interpretando cada papel que lle toca neste teatrillo, agora son filla, agora amiga, administrativa, bailarina, uns días mala, outros boa. É entón cando me plantexo que sentido ten todo, e por suposto atea como son, non lle encontro máis obxeto que vivir por vivir. Non me atrevo a morrer, aínda me queda moito por ver, e curiosa como son, non mo quero perder.
Meu títere non para de correr, parece que se continuo movendo os fíos a toda máquina non vou ter que pensar, se me concentro en actuar para o mundo, cara os outros, cos meus distintos roles, non vou ter tempo de votar de menos nestas festas, aínda non podo crer todo o que pasou este ano. Son unha representación de min mesma, coma un debuxo. Miñas amigas psicólogas seguro teñen un nome para este síndrome.
Sempre me gustou o Nadal, gústame beber, comer, reunirme coa familia, brindar cos amigos, facer regalos e recibilos. Pronto comezará un novo ano, a miña cabeza ferve chea de ideas, xa comprei a axenda 2009, agora comezo a enchela de bos proxectos, espero poder cumprilos e que vos podades lelo.
A pintura é de Eva Alfonso, non deixedes sen visitar o seu blog, http://elespejoamarillo.blogspot.com/

W.C.

Os temas escatolóxicos parécenme un mundo apaixoante e por descubrir. Nesa pequena estancia da nosa casa chamada baño poden pasar cousas moi interesantes, pero qué contar dos pequenos habitáculos aos que as necesidades, sempre inoportunas, te empuxan. Todos temos cousas que ocultar. Quen non mexou borracho nun parking sabéndose a salvo de todas as miradas, e ó acabar veu unha cámara grabando xusto enfrente do lugar elexido…e se votas unha cagada inmensa e olorosa nun bar e ó sair encontraste a algún coñecido que xusto vai entrar a admirar a túa obra olfativa, tes a opción de dicir “uf q mal hule ahí dentro” para ver se escurres o bulto, pero seguramente quedarás calado dirás un “Hola, qué tal” rápido e fuxirás do bar a fume de carozo para non verlle a cara ó sair.
Chegas a casa duns amigos do teu novo mozo e non funciona a cisterna, tras moito meditar qué facer, e tentar votar auga co vaso dos cepillos de dentes, tes que sair do baño, ó sair te dirán “Ay no te dije, la cisterna no funciona” e terás que decidir, dar a cara ou pasar de todo, a resposta dependerá de cada un e da cantidade de xente que haxa na cena.
Sonadas son as anécdotas cando olvidas pechar a porta, existen persoas con sorte que dada a disposión do retrete nalgún albergue, quedaronse caladiñas e moi quietas e conseguiron pasar inadvertidas mentres o intruso lavaba a cara e os dentes e saía tan tranquilo.
Todos cagamos, é un acto común a todo xénero humano, jiña a raiña en Zarzuela, defecará Barak Obama cando chegue a casa branca, evacúa as suas heces Bin Laden nas covas de Afganistan, e xa non falemos das grandes estrelas de cine, porque incluso os hai adictos as lavativas.
O debuxo do retrete en cuestión é obra de Tere Tinaquero.

Madrid

Fin de semana na capital do estado, choveu a esgalla pero pasei uns dias moi ben aproveitados. O espíritu navideño invadiu Madrid e miles de almas achegamonos a velas luces, as tendas e todo o que ten que ofrecer tan grande urbe. Extendeuse a moda de comprar puchos absurdos, e paseando tranquilamente de súpeto podes encontrar un grupiño de andaluces con gorros de Papa Noel con música e luces, ou unha manada de ingleses con renos na cabeza, espeluznante.
Moi recomendable a reposición do espectáculo da Cubana “Comeme el coco negro” sobre todo para aqueles que lles gusta a Revista (Felix tes que ir) Aconsello entrar no teatro con tempo, e sentarse preto do pasillo central, je je, e ata aquí podo contar.
Estiven no Certame coreográfico de danza, gañou unha parella da miña escola, había moi bo nivel, así que non podo deixar pasar a ocasión sen comentar que dende que está o bipartito, a danza gañou moito en Galiza, culturalmente o cambio político foi un subidón de ánimo.
O Berlín Cabaret na Latina pon unha nota de cor nas copas nocturnas, a cada hora saen do subsuelo, cal se sairan do armario, drags bailando e facendo playbacks, encantoume.
A exposición de García-Alix no Reina Sofía, resultoume grimosa, tanta foto de xente pinchándose non agrada o día dende logo, pero haberá a quen lle guste. Parei na sala onde se expon o Gernika, e a sensación foi como se xa o vira antes, non impresiona nen para ben nen para mal, e tal cual se ve nos libros do cole.
O domingo fun con Noe a ver El debate del GH, estiven brindando con champan co equipo e os colaboradores, Kiko aparenta moito máis maior na tele que en persoa, Lidia Lozano está tola pero é moi agradable e Jorge Javier, que fai continuos comentarios sexuais, está operado da miopía e para sair na tele ponse gafas sen graduación. Rematamos nun bar que se chama Junco e que tocan blues en directo, moi bo ambiente.
O luns de compras por Chueca, que obsesión cos zapatos teñen nese barrio. Van cerrar o mercado de Fuencarral para facer pisos, di Noe que ía pouca xente, que pena.
Mención especial para Noelia e Rubén pola hospitalidade, moitas grazas!!!

ANCARES

Fin de semana na Galiza profunda, e que ben se respira nas profundidades da nosa terra. Viven nos Ancares 1800 personas, pero o sábado foron 1832. En plena alerta por temporal uns arriscados urbanitas (mal que lle pese a algún, ser así denominado) de moi distinta procedencia, galegos de aquí, galegos do bierzo, unha salmantina, polacas e alemáns ascenderon as cumbres nevadas da nosa fronteira natural.
Non me gusta demasiado a paisaxe dos Ancares, según Miguel talaron todolos montes para construir a armada invencible, e eu son máis do Caurel, montañas suaves con árbores, paxariños e frores. Sen embargo coa neve recén caída, blandiña e sen pisar, a estampa era inmellorable.
Pedro e Mariló acolléronnos no seu albergue, Campa da Braña, coma sempre, con familiaridade, en ningún momento parece que estás no seu negocio, semella que estés na casa duns amigos. A chimenea encendida, a comida inmellorable (qué ben cociñas Mariló!!), bebida e música ambiente, boa xente conversando, unha queimada, especial para os de fora, e a durmir cada un no seu saco. O sono xa non foi tan idílico, parece que había moita nariz atascada e a serenata foi digna da Orquesta Sinfónica.
Non tivemos problemas na carretera, as quitaneves estiveron alerta e traballando, grazas a que Mariló tivo que remover concellos e diputacións, poñer queixas e chamar a prensa, para que o venres, xa comezada a nevada, os seus fillos puideran voltar do colexio, eche xente loitadora a que queda no rural. Quizais non tiveron máis remedio que facerse reivindicativos tralo abandono continuo das institucións. O despoboamento do campo galego non é por gusto, é polos disgustos que se leva a xente ó comprobar que son cidadáns de segunda clase. A foto desta vez é cortesía de Oscar Pedrós.

RELAX

A búsqueda do benestar de corpo e alma ten moitas variantes.
Nesta ocasión tentamos procurar os beneficios do ioga e da relaxación, xuntamonos un grupiño de amigas, habilitamos o salón de casa e comezamos unha sesión de estiramentos. Aquí nos tedes nun dos movementos do “saúdo ó sol”, fotografía tomada e cedida polo meu fotógrafo particular.
Podería seguir a falar dos múltiples beneficios que nos reportou a sesión, e de cómo logo durmin pracenteramente cos meus músculos e a miña mente en perfecta sintonía con Morfeo…Sen embargo, a elección do día non foi a adecuada, por problemas de axenda tivemos que xuntarnos un venres pola noite, e a nosa cultura, quizais non tan milenaria como a oriental pero si de séculos atrás, acabou impoñéndose. Tras media hora de ioga sentamonos no sofá a falar e beber, o modo de relaxación occidental.
A noite seguiu co deporte nacional, baixamos a rúa para ir de bar en bar, eso sí, escoitamos blues en directo, o que non é moi patriótico, un bó directo o de Carlos Childe Troupe, no Joana´s place, un antro con encanto.
Acabei a noite comendo unha hamburguesa grasienta e preguntándome, co cerebro en stand by polos brebaxes consumidos, e a conciencia intranquila, en qué momento virou a noite de rumbo. Pero qué podo facer eu, ó fin somos follas sacudidas polo envite do destino.

NO MAR

Para min Galiza e o mar son un só elemento.
Imaxino que haberá xente do interior que non pense o mesmo, pero cada un está alentado e é escravo das súas circuntancias.
Meu pai cando alguén lle pregunta pola súa profesión soe dicir “O que hai que facer para non ir ó mar” é unha frase irónica e divertida que esconde unha gran realidade. Na nosa fuxida á sofisticación das cidades tivemos que inventarnos traballos para non ter que labrar ou pescar. E nestes momentos existen traballos moi raros. Fixenlle un seguro a unha muller e ó preguntarlle o emprego dixome que xestionaba liñas 902 para empresas ¿? Como tamaño emprego non me cabía na solicitude puxen administrativa que é un bo caixón desastre. Teño amigos cunha grande variedade de traballos, transportador de “tochos”, guionista nun reality show (se tratan da realidade para qué necesitan guionistas?), masaxeadora de cabezas nun estanco “comprando LM light te liberas del estrés”, observadora das enfermidades dos árbores, medidora de gambas, cortadora de etiquetas de roupa, vendedora de enciclopedias que explican que facer se un neno se traga un alfiler…En fin todo isto “para non ir ó mar”
Acompaña esta breve disertación unha foto de Alex dun peixiño do acuario.

Saída da oficina

Media hora antes da saída da oficina…empezaba a perder a paciencia. Sentía un oco enorme no estómago, como todolos días a esta hora, pero hoxe este oco estaba cheo de odio. Qué podía facer se tiña ganas de matalos a todos? Agora entendía as matanzas que se producían en EE.UU, se ela tivera nestes precisos intres unha pistola no peto seguramente os seus compañeiros de traballo xa non estarían vivos. Se regodeaba imaxinando a noticia ó día seguinte no telexornal, cos seus veciños contestando ós periodistas “sempre foi moi educada, non se metía en problemas e parecía unha persoa normal” E eles que saberán, se non a coñecen de nada, só se cruzan no ascensor ou na porta e por iso xa pensan que é “normal” Entérense veciños, poderían vivir a carón do monstruo de austria e pensar que é un apacible xubilado.
15 minutos para a conta atrás e todo pode pasar. Unha mala palabra, unha mirada, un roce ou simplemente unha chamada, e o sentemento que ruxe no seu interior pode estoupar como unha bomba. Que ocurriría se pasara? Se en vez de seguir coa súa anodina vida de oficinista prendera lume ao seu pasado, física e psicolóxicamente, e comezara unha vida de riscos fora do políticamente correcto? Ser unha prófuga da xusticia, escapar de todo e de todos, vivindo soa e en completa liberdade, lonxe de convencionalismos sociais. Atracar bancos, como o solitario, por anarquismo, nunca por codicia. Extorsionar a grandes empresarios en prol da xustiza social. Sabotear as liñas telefónicas para que as persoas se comuniquen ao estar incomunicadas. Deixar sen gasolina as estacións de servizo e a xente se mova a pé ou bicicleta…
Xa só quedan 3 minutos e parece que todo vai seguir o seu curso normal, van saíndo todos, despídense ou fan acenos coa cabeza mentres falan polo móbil, colle as chaves, pon a alarma e pecha a oficina.

QUEMAR DESPUES DE LEER

Fumos ver a última película dos irmans Coen. Facía tempo que non ria dese modo no cine. Non vou caer no topicazo de chamarlle humor intelixente e darmas de intelectual, pero aborrezo ese humor yanki de caca, culo, pis e nesta película logran o absurdo, a base de enredos e malentendidos, sen caer no escatolóxico. Me encantan George Clooney e John Malkovich en case todo o que fan, e é de destacar moi favorablemente a Frances McDormand. A mi Brad Pitt deixame bastante indiferente salvo moi honrosas excepcións.

O subtítulo que lle puxeron “a intelixencia é relativa” define ben a sinopse. As vidas duns e outros mistúranse sen chegar a encontrarse, cada un monta na súa cabeza a historia que máis lle peta e a realidade non ten cabida. Non se escoitan entre eles, cada un coa súa teima remata a pelicula sen saber moi ben que pasou.

Sen chegar a bufonización da peli, cantas veces na nosa vida ante un mesmo feito cada un saca unha conclusión diferente? “Pero si nos dijo claramente que…” “pero yo creo que lo decía porque…”

Somos unha especie moi imperfecta, a pesar de ter infinitas linguaxes de comunicación cóstanos moito entendernos, e cada un de nos se cree na posesión da verdade absoluta, o que, temos que recoñecer, non axuda moito.

Xa o dixo Punset, (cunha explicación supercientífica que non vou a repetir aquí porque non a recordo, a quen lle interese que lea “La búsqueda de la felicidad”) a memoria non só é selectiva, senon que nos mesmos completamos os recordos con invencións propias.

Todo é relativo, así que millor será que non nos tomemos moi en serio a nós mesmos.

E A TI, QUE CHE PARECEU A PELICULA??

Melancólico domingo post-difuntos, ay, teño o cemiterio tan cheo.
Recordo a última peli de Almodovar, comeza cunhas mulleres limpiando tumbas nun cementerio o día de defuntos. Para moitos a visita o cementerio é unha tradición da que fuxir para encarar un Halloween moito máis festivo, imaxino que se poden facer ambas cousas, pero aquí e polo de agora somos máis de non deixar os nosos sós nin despois da morte, aínda que xa non sirva de nada.
Bueeeeeno e mañá a currar

o soho

Segundo día da feira do orzan. Pouca xente, moita choiva, meigas, quiromancia, pulpo, empanada e amigos...Galiza en estado puro. Este é o meu primeiro escrito, seguiremos en contacto