FUTURO

Saio pasear baixo a chuvia e o frío, coa necesidade de sentir a auga e o vento para saber que existo. Quedo abstraída nos meus pensamentos, escoitando o forte ruxido da mar, observando a espuma branca do bater das ondas contra a pedra do rompeolas. Neste estado de embobamento, tan pouco permitido socialmente en tempos de presas, meus ollos tropezan coa luz do milenario faro. Préndome do seu brilo, e descúbrome contando as súas secuencias, que me transportan a outro tempo no mesmo lugar. Vexo persoas que non recoñezo, mais elas son eu. Tamén miran o mar, e anhelan soños que non saben concretar. 1220, 1341, 1589, 1678, 1804, 1866, 1910, 1979, 2010…Chega un novo ano, pero os desexos son sempre os mesmos, ataviados coas modas imperantes de cada tempo, cadaquén busca a felicidade como se lle ocorre, como sabe, como pode, como imaxina a poderá atopar. Dende aquí pídolle ó 2010 que sexa indulxente coa nosa eterna búsqueda. SAÚDE E BO ANO MY FRIENDS

DE MUROS, DANZAS E OVOS ROTOS

Levo tempo sen escribir nada, e pasa coma con todo, cando levas un tempo sen facelo parece que non vas ser quen de facelo ben, pero eso si, estás máis motivado.

De muros direi, que a pesar de ter un pobo moi preto de aquí con moito do que falar, a miña intención é falar da “re-construcción” do muro de Berlín, foto aquí presente. Resulta inquietante chegar á East Side Gallery para ver un anaco da historia recente de Europa, e atoparte que están recebando o muro para volvelo a pintar. Intentan que quede mono para o 20 aniversario da súa caída, pero a min dame impresión de tongo, de timo turístico, de alteración capitalista dun episodio histórico marcado pola espontaneidade e unidade do pobo. E deume pena.

De danzas quero falar de Igor Yebra, de cómo a súa coreografía “La muerte del cisne” deixoume a pel de galiña. Fíxose escuro no Teatro Real de Madrid, apareceu o cañón de luz iluminando o centro do escenario, onde o bailarín cun axustado calzoncillo negro e un corpo perfecto permanecía engurruñado no chan. Levantouse tranquilo, sen música, despertando cada músculo do seu corpo con harmonía. O público permanecía en silencio, nen sequera se oían esas toses nerviosas que lles dan a algúns cando non hai ruido (tan mal acostumados están os nosos oídos). Comezou cunha danza suave, unha pequena mostra da beleza dos movementos, foi gañando intensidade, forza, cos seus saltos oíamos a súa acompasada respiración. Volveu caer ó chan e sonou a música, a intensidade do momento decaeu un pouco e gozamos do resto da coreografía xa ca pel no seu sitio.

De ovos rotos estaban cheos os menús de todos os restaurantes ós que Noelia nos levou esta fin de semana. Estamos a falar de lugares de decoración moderna e exquisita, un deles tiña un olivo enfronte da primeira barra, e un salón chill-out para despois de cear. Pratos de deseño, mobles extravagantes, xente chic, cocteis especiais, salsas con especias exóticas…e xunto con todo isto “huevos fritos con patatas y chorizo” Yujuuu!!! Comezou a equiparación das clases sociais, polo menos agora xa todos comemos o mesmo…

OPRESIÓN

A respiración faise dificultosa o osixeno que respiro non chega ós pulmóns esquecin como se respira!!! tento tranquilizarme respirar é un movemento involuntario respiración abdominal céntrome en encher e vaciar a barriga mareome a cabeza da voltas perdo nitidez na visión non vexo saída centrarse no abdomen hinchar deshinchar relaxarse pecho os ollos imaxino o mar pero non engano o meu cerebro non estou no mar estou pechada sei que fora existe o mar o aire a vida pero non podo sair así que de que me vale que exista algo que non podo disfrutar sinto un pinchazo no diafragma respiro coa boca moi aberta para que entre máis aire autolesionarse golpeo as mans contra o chan buscando a dor abofeteo a cara as pernas ata que exhausta quedo tirada inmovil agotada concentrandome podo esperar a morte pero canto pode tardar catro días sen beber e morrería deshidratada ergome dou voltas non hai esperanza para Psique

En obras

A miña cidade está chea de buratos, vaias por onde vais encontras unha zanxa para instalar o gas, o cable de fibra óptica ou uns tubos fosforitos, outra para arranxar o asfalto, outra para facer un parking, outra para facer un tunel subterraneo…en fin para moitas e variadas cousas.

Na miña cidade tamén temos moitos cambios de clima durante un mesmo día, despertas con neboa, almorzas con chuvia, comes con vento e ceas con sol, o que obriga a poñer e sacar o abrigo varias veces.

A miña cidade chegaron as rebaixas, e encontrei unha sudadera monísima pero que era unha talla máis pequena da que levo, impulsada pola febre dos descontos compreina igual co desexo de que estire un pouco.

Ben, se unimos todos estos factores a conclusión faise evidente. Tanto e tan variado surco fai que camiñar sexa un exercicio de malabarismo, eu non son equilibrista, sain de casa con prisas coa miña sudadera nova posta, e polo camiño saiu o sol, mentras tentaba de seguir andando e sacarme a sudadera demasiado pequena para min, pasou o que algún día tiña que pasar, cain por un burato...Boa cousa foi que non me manquei, mala cousa foi que o burato era profundo e olía a merda.

Cando os meus ollos se acostumaron a oscuridade, vin o que endexamais houbera querido ver e o que seguramente vos, non querades crer. Pero pensadeo ben meus poucos pero queridos lectores, quen se beneficia da construcción de tanto burato?

ISTAMBUL

Rúas ateigadas de xente que grita, en turco, en árabe, en inglés, en italiano, en español, constantes acenos que invitan a pasar, a mirar, a comprar…mercadorías de todalas cores, texturas, sabores, olores…Encóntrome no Gran Bazar de Estambul, roupa falsificada, as mais coñecidas marcas do consumismo occidental a metade de precio, deliciosas telas de cores para a danza do ventre, escuras e neutras prendas para tapar os corpos das mulleres, xoias, coiro, alfombras, narguiles, especias, babuchas, froita, panos, kebaps, artesanía, zumes naturais, bolsos, viagra, té, xoguetes, bonecas, tabaco…todo o que podas imaxinar e máis.

O Bósforo levanta unha brisa reparadora e danos un respiro sentados nun restaurante na Ponte de Gálata. Vemos os transbordadores que pasan dun continente a outro por menos dun euro, petroleiros subindo baleiros ó mar negro e baixando cheos, luxosos iates, transatlánticos, nun barco atracado no porto fan bocadillos de pescado. Enriba da ponte un neno vende cebo vivo ós pescadores, e un tranvía sube a parte “nova” da cidade.

Un suave canto sae do alto dunha mezquita, de seguida lle contesta outra voz, e outra, as distintas sintonías armorizan e chaman a oración dos fieis, un home reza nun xardín. Sultanahmed, noutrora bulicioso espacio turístico, réndese a pregaria, é a última chamada, son as 22.10 e a noite xa caeu sobre a cidade, os turistas xa non poden pasar o interior do templo, pero dende o patio asisten abraiados ós rituais, un home lava os pes seguido pola mirada de dúas mulleres tapadas en negro da cabeza os pes, mantéñense nun segundo plano, pero as nosas miradas crávanse nelas sen poder evitalo.

Estreno Integraacción

Pois despois de todo este curso integrándonos uns cos outros, chega ó fin de curso, e estades todos invitados

CABREO

Enfado, irritación, cólera, furia, rabia, ira, malhumor…
REIVINDICO os sentimentos negativos de carácter activo fronte algo ou alguén.
REIVINDICO os xuramentos, tan politicamente incorrectos, do que noso idioma está tan ben dotado…non deixemos morrer as malas palabras!!!Maricóns, preas, fillos da gran puta, mal paridos!!!
REIVINDICO a discusión coa parella, coa familia, cos amigos, cos xefes e con que se poña diante se tes un día atravesado.
REIVINDICO a sinceridade de recoñecer que tes un mal día, que estás alterado, que saltas a máis mínima provocación, porque sí, igual que hai outros días que estás de moi bo humor.
REIVINDICO a inestabilidade emocional, porque non coñezo outra cousa.
REIVINDICO os arrebatos irracionais que non amolan a ninguén, porque as veces me canso de ser razoable.
REIVINDICO a alteración do ánimo ante as inxustizas, porque é preciso.
REIVINDICO a efusividade na defensa das túas opinións, nunca existe unha opinión obxectiva, eu creo nas miñas ideas porque son miñas non porque sexan mellores
REIVINDICO que se te sentes así máis de 6 días o mes, cambies algo na túa vida, acougues, e deixes de foder ós do teu redor.

DIAS DE GATOS

Cando un domingo pola mañá levantarse da cama supón un esforzo titánico o mellor é deixarse levar e pasar un día de gatos.
Imitar a preguiza felina é unha virtude que non moita xente posúe. Existe un saber-estar no sofá, unha dignidade faraónica na súa quietude, un poder de concentración magnífico para poñer a mente en branco cos ollos abertos e os sentidos medio alerta.
Eu vivo cun gato experto en non facer nada, en mimetizarse coa manta do sofá de modo que algúns días chegas a sentarte enriba súa, e iso é un don, porque dende logo polo seu tamaño non lle debería ser doado pasar desapercibido.
O gato ten unha elegancia natural no “dolce far niente”, unha actitude pétrea, e iso nunca o saberei imitar, a miña natureza pide movemento. Aínda así o pasado domingo pasei todo o día con Huma no sofá, cando ía a cociña a por algo viña comigo pedíndome unhas miguiñas do que eu comera, voltando prontamente os dous para o sofá. Vimos un rato a tele, pero a meirande parte do día estivemos pasmando, mirando pola xanela, pechando os ollos para entrar en nos mesmos, observando a Alex que era o único ser activo da casa…
Só me separei del para darme unha ducha...lamberme pareceume un pouco sucio.

VOTA POBO VOTA

Encóntrome cun montón de xente que me di que non vai votar porque pensa que todos os políticos son iguais, e que non vai cambiar nada estea Mengano ou Fulano no poder. Esta xente (todos eles cultos e intelixentes que por algo son amigos meus) di que todos os políticos son mentireiros e corruptos e da igual a ideoloxía que profesen.
Non serei eu quen poña a man no lume por ningún candidato, se non a pon Mariano por Esperanza…sen embargo estou ben certa de que existen grados de honradez moi importantes que diferencian a uns dos outros, e que por mais que pretendan facerme crer que as diferencias entre esquerda e dereita xa non existen, eu as vexo continuamente. Importa a ideoloxía dun político ante o despido libre, a sanidade pública, a prohibición das vodas gays, o consentimento do vandalismo dependendo dos motivos que se aleguen (se é por botellón non vale, se é contra unha Herrikotaberna si), a planificación familiar, a liberdade de expresión, a calidade da ensinanza gratuita, e tantos outros temas
E digo eu…
Se estivera Fraga no poder, existiría este auxe da danza contemporáneaen Galiza?
Se estivera Quintana no poder resolveríase antes a crise do Prestige?
Se estivera González no poder mandaríamos soldados a Irak?
Se estivera a esquerda gobernando Italia, finaría antes a agonía de Eluana e o seu pai?
Se os alemáns non votaran a Hitler no seu momento, existiría o Holocausto, existiría o estado de Israel, vivirían en paz os palestinos?
As respostas a estas preguntas non existen, pero eu dende logo teño unha opinión clara.
A política inflúe nas nosas vidas amigos, así que vai votar, e non o fagas por Feijoo.

CABARETERAPIA

A mesma palabra é dunha musicalidade e dun conciso que case fai prescindible escribir nada máis, pero como doulle a tecla por diversión, e hoxe teño tempo, non ides a ter a sorte de que acabe aquí a cousa.
Pouca xente coñezo que non estivera nalgunha etapa da súa vida a tratamento por depresión ou ansiedade, o trankimazin é xa tan coñecido como a aspirina. Puxéronse de moda múltiples técnicas orientais de relaxación, Yoga, Tai Chi Chuan, Reiki, Chi Kung, Shiatsu, Feng Shui…e tantas outras de nomes extravagantes pero cun mesmo fin, conseguir un equilibrio mental que a nosa vertixinosa vida tambalea dun lado a outro.
Encántame probalo todo, pero a min, o que me vai ben, é o Cabaret.
O sábado actuamos na sala Capitol de Santiago, e non vexo o momento de poñerme esa roupa tan suxerinte, que doutro modo estaría retida nas paredes da alcoba. Maquillarme dun personaxe Divino, seguro de si mesmo, alegre, desenfadado, sen máis responsabilidades que deleitar os presentes coa súa inmensa presencia.
Por suposto ningunha terapia é boa sen un bo grupo. Somos un elenco moi dispar…tan diversa é a nosa formación artística, as nosas aspiracións, as nosas circunstancias que parece un milagre que formemos unha Cía. profesional.
Nuria, María Manero, María Polo, Debora (por certo terás ti as miñas bragas negras de puntillita?) Carla portuguesa, Carla de Figueredo, Yolanda e…GRAZAS NELSON!!!

TEMPUS

Xa pasou un mes dende que deu comezo o novo ano, e pasou unha semana dende que eu teño un ano máis. ¿A quen se lle ocurriu medir o tempo?
Seguramente cando comezou a agricultura foi cando nos vimos necesitados de medir o paso das lúas e a chegada de determinadas estrelas, pero é agora cando a medida do tempo comeza a rexer as nosas vidas en vez de ser un instrumento de axuda. Os días, os meses e os anos tiranizan os nosos actos dictando qué podemos e qué non podemos facer segundo o calendario esté nunha páxina ou outra.
O día 31 de decembro vémonos obrigados a cumprir un montón de rituais que alguén inventou, non teño moi claro en que ano se produciu ese excedente de uvas que instaurou a tradición, cando menos estrana, de comer unha uva con cada badalada do reloxo da porta do sol. Roupa interior vermella, ouro na copa, vestirse de gala, poñerse lazos de cores na boneca…
Tamén é gracioso, sobre todo agora con tanto cambio climático, cando a principios de Outubro aquí en Galiza fai un sol de carallo, e moita mellor temperatura que en Xullo e encóntraste con xente que non vai a praia, “Porque a min nestas datas xa non me presta” en fin…
Agora chega o Entroido, por fin comeremos filloas e orellas, porque claro, o resto do ano non se pode, menos mal que non pasa o mesmo cos bocatas de nocilla, mira que se alguén se lle da por instaurar a tradición de que só se pode comer bocatas de nocilla o primeiro venres de cada mes!!
Agora teño 31 anos e comezo a descubrir que xusto os 30 foron o último ano da miña xuventude, xa ves ti, dun día para outro hai un montón de subvencións, concursos, cursos e descontos os que xa non me podo presentar, haberá que esperar a xubilación para voltar a ter beneficios sociais.