O que hai que facer para non ir ao mar

Eu de pequena sempre quixen ser normal. Cando me preguntaban pola profesión dos meus pais, molestabame dicir que eran actores, porque cando eu era nena, nos 80, dicir eso na Coruña, era ser moi raro. Así que para evitar preguntas e caras de extrañeza, sempre contestaba que o meu pai era maestro, o cal tampouco era mentira. Agora non dou crédito a esa teima miña, e creo que xa é hora de homenaxear a toda unha xeración de xente rara, de artistas, que dende principios dos anos 70 fixeron que traballar en teatro fora unha profesión Miña nai deixounos de súpeto, demasiado pronto, demasiado rápido, deixounos en estado de shock, Pasaron 6 anos, e aínda costa asimilalo. Fora de ser a miña nai, foi unha gran muller, e deixei agotar o noso tempo sen chegar a ter ningunha conversación longa que tratase sobre ela, sobre Mariajo Mosteiro. Enfrascadas na rutina, falabamos dos meus pequenos problemas vitales, do meu catarro perpetuo, que ainda vai ser unha alerxia, da miña dieta, que non me fagas patacas, que non as vou comer, da miña parella, do meu traballo, meu..., meu..., meu... O que nunca se nos ocurriu falar foi de como unha nena de 15 anos, sen máis educación que a básica, saiu dun barrio marxinal da Coruña, para pasar a formar parte activa da intelectualidade da época. Como unha nena que xa traballaba para aportar diñeiro na casa, que tiña o seu cuidado catro irmans pequenos, reuniu o tempo, as forzas, e a actitude para seguir o seu profesor Manolo Lourenzo, e sementar os cernes do Teatro en Galicia A histoira do meu pai, Tuto Vázquez, e algo máis coñecida, porque o final deixouse atrapar polo audiovisual, e nese sector hai máis publicidade. Orgulloso da súa Ribeira natal, na que toda a rama xenealóxica coñecida vivía da pesca, sempre contaba que fixose actor "para non ir o mar" pero en realidade quen sabe de onde lle naceu esa inquietude artística? sei que comezou no teatro nos seus tempos de maxisterio, pero o meu pai, ou polo menos o pai que eu coñecía, era unha persoa tímida e reservada, non lle gustaba chamar a atención. Cómo foron eses comezos? que o levou a facer da actuación a súa profesión? Cando rodaba "Mareas Vivas" non podía ir polas rúas sen que a xente o parase, resultaba moi contradictorio coa súa personalidade, pero él seguiú actuando, levaba dentro o espíritu do teatro. Pasa o tempo, inexorable, con prisas, estres, sen pararmos a pensar, comemos, amamos, triunfamos, choramos, e as cotidianidades impiden que reflexionemos sobre o camiño xa feito...Houbo en Galicia un movemento cultural no que eu me vin involucrada sen querelo, e sen ser consciente, pero dese movemento naceu o teatro profesional, un teatro polo que agora pasa o tempo, tamén inexorable, con prisas, estres, do que moita xente come, o que moita xente ama, un teatro que as veces triunfa, que as veces chora...Non podemos deixar pasar os seus primeiros pasos sen pararmos a pensar, temos que coñecer aqueles tempos para continuar a historia. Abrimos telón

Unha maña de domingo

COR

Gris levaba tempo ameazando cunha invasión total

Moitos estaban dispostos a comezar a loita. Capitaneados polo esperanzador Verde trataban de facer ver que o fin do mundo multicor era un perigo real.

Aparentemento o seu discurso caía en saco roto, tachabanos de alarmistas, ó fin, xa pasaran por momentos complicados, ademais a cousa aínda non pintaba tan mal.

Fora como fose o Gris estabase comportando dun modo brutal. Nunha avalancha de avaricia e egocentrismo enterraba as distintas cores coma se dunha bola de plastilina se tratara, unha desas usadas que se olvidan baixo un sofá. Marrón, Caqui, Ceruleo, Beis, Crudo e ata o Rosa, noutrora brillante e romántico, comezaban a perder personalidade.

Qué facer?

O inmovilista Azul continuaba co seu lema de "laissez faire, laissez passer" xa se arreglaran as cousas soas. Cor primario e presuntuoso, non se quería dar conta de que un ceo azul sen un sol amarelo non luce, un mar que non bate na branca area non é mar, un iris azul non é fermoso sen unha pupila negra...Pero Azul sempre foi así, conformista co estado imperante das cousas, nunca avanza ata que alguén o fai avanzar

Co Vermello xa non se podía contar, ía vello, e aínda que de cando en vez trataba de sumarse a loita, sempre o facía tarde, e a expensas de que alguén o levara da man

Amarelo nunca foi unha cor de confianza, da medo, sempre o deu. Solitario e incomprendido, culpado da morte de Moliere, das pestes, e do calor que azota os infernos, como podería liderar unha revolución

Ó Violeta faltalle forza, non porque non a teña, se non porque non acaba de crerse unha cor independente...si Violeta, si, ti existes, comeza a bailar sóa sen deixarte levar nun vals

Blanco, eu estou convencida de que será o blanco coa súa pureza, quen nos libere de acabar sendo todos grises. O blanco, porque nel están presentes todos os demais cores

Sábado 29 outubro

ROSALIA DE CASTRO. 21:00 h.
ESTREA: AS NENAS PERDIDAS
Compañía Femme Fatale (Galicia)
Coa participación especial do: Micky Nervio & The Bluesmakers, Carla de Figueredo Y Cabe + outros artistas convidados.

Entrada de balde!
GRATUÍTO PREVIA ENTRADA DE INVITACIÓN.
Podedes retirar o voso convite no Kiosko da Praza de Ourense ou na taquilla do propio teatro (un máximo de 3 por persoa)

OOOMMM

Zozobra, confusión, extravío, angustia, desarraigo, tristura

Obesidade mental que impide alixerar os pensamentos

O establecido deixa de ter sentido, carece de valor, e a tolemia xurde do afastamento entre o que é, e o que debe ser

A transgresión convertese na verdadeira norma, frente a obsoletas pautas doutro tempo

Durante a caída, te acostumas a ver sombras, pero chegará un momento de elevación

Renacer con luz propia

APARENTE-MENTE

MÉRCORES 29 - XOVES 30 de xuño ás 20:30h (escolle o día que prefiras).
Espectáculo recomendado para maiores de 14 anos
Duración: 90 minutos. Gratuíto.

Un espectáculo de creación colectiva do grupo de creación escénica da canteira manicómica, dirixido por Gonçalo Guerreiro e Carlos Sante.

APARENTE-MENTE é un espectáculo que xorde logo do obradoiro de Creación Escénica que se leva a cabo dentro do programa de formación en artes escénicas da A.C. Manicómicos na Coruña, cun elenco que mestura artistas de diferentes disciplinas como o clown, o teatro xestual, o bufón, o cabaré, a danza ou o novo-circo, baixo a dirección de Carlos Sante e Gonçalo Guerreiro.

Estamos ante un espectáculo sorprendente tanto pola súa frescura e riqueza interpretiva, como pola súa posta en escena a partires do espazo vacío.

APARENTE-MENTE trata, aproveitando as disciplinas antes mencionadas, o tema tan actual na sociedade moderna das apariencias, do que amosamos na nosa capa social externa que ás veces oculta o noso verdadeiro ser. Que hai baixo a variedade de máscaras que nos poñemos cada días das nosas vidas para estar aquí ou alá? como aprendemos a xestionar o seu uso segundo a situación social na que nos desenvolvemos? que deixamos de dicir cando non nos atrevemos a facelo? que imaxe ofrecemos de nós mesmos ante un mundo que xa por si mesmo non sabe vivir sen elas?

Elenco: Vanessa Rivas, Paco Alvarellos, Cristina Ramallal, Maruxa Marsal, Carmen Cotelo, Teresa Babío, Raquel Mosquera, Carmen Cotelo, Yago Concejo, Ate, Uxía Vázquez, Tareixa Cambeiro, Mónica Suárez, José Varela e Marcial Blanco.

CABARET

O 19 de Marzo a partir das 20.30 podedesme ver no ExpoCoruña, dentro do festival Espazos que danzan. Entrada gratuita...ANIMADEVOS!!!!