QUEMAR DESPUES DE LEER

Fumos ver a última película dos irmans Coen. Facía tempo que non ria dese modo no cine. Non vou caer no topicazo de chamarlle humor intelixente e darmas de intelectual, pero aborrezo ese humor yanki de caca, culo, pis e nesta película logran o absurdo, a base de enredos e malentendidos, sen caer no escatolóxico. Me encantan George Clooney e John Malkovich en case todo o que fan, e é de destacar moi favorablemente a Frances McDormand. A mi Brad Pitt deixame bastante indiferente salvo moi honrosas excepcións.

O subtítulo que lle puxeron “a intelixencia é relativa” define ben a sinopse. As vidas duns e outros mistúranse sen chegar a encontrarse, cada un monta na súa cabeza a historia que máis lle peta e a realidade non ten cabida. Non se escoitan entre eles, cada un coa súa teima remata a pelicula sen saber moi ben que pasou.

Sen chegar a bufonización da peli, cantas veces na nosa vida ante un mesmo feito cada un saca unha conclusión diferente? “Pero si nos dijo claramente que…” “pero yo creo que lo decía porque…”

Somos unha especie moi imperfecta, a pesar de ter infinitas linguaxes de comunicación cóstanos moito entendernos, e cada un de nos se cree na posesión da verdade absoluta, o que, temos que recoñecer, non axuda moito.

Xa o dixo Punset, (cunha explicación supercientífica que non vou a repetir aquí porque non a recordo, a quen lle interese que lea “La búsqueda de la felicidad”) a memoria non só é selectiva, senon que nos mesmos completamos os recordos con invencións propias.

Todo é relativo, así que millor será que non nos tomemos moi en serio a nós mesmos.

E A TI, QUE CHE PARECEU A PELICULA??